Odkąd Coco Chanel wprowadziła dwuczęściowy komplet dla kobiet w latach 20. XX wieku, tweed stał się synonimem bogactwa i statusu. Karl Lagerfeld wzmacniał jego znaczenie, od kiedy został mianowany dyrektorem kreatywnym Chanel w 1983 roku. Projektant dokonał niewielkich zmian w tym symbolu domu: jego garnitury były tweedowe w punkowym stylu, w połączeniu z jaskrawymi neonowymi tweedowymi braletkami.
Niezmiennie, tweed był – i pod pewnymi względami nadal jest – symbolem wyrafinowania i klasy. Nadal zdobi najnowsze kolekcje wielu współczesnych projektantów. Podczas Met Gala w 2023 roku, której tematem przewodnim był Lagerfeld, Anne Hathaway miała na sobie tweedową suknię od Versace, a Dua Lipa tweedową suknię ślubną Chanel. Keke Palmer pojawiła się natomiast w tweedowej sukni bez ramiączek od Sergio Hudsona, która przypominała projekty Chanel z lat 90. Moda na tweed trwa nieustannie.
W tym artykule
Tweed – królewski materiał
Chociaż tweed kojarzy się ze Szkocją, w szczególności z rodziną królewską, to tak naprawdę szkockie korzenie tweedu są skromne. Pierwotnie materiał nazywano tweelem. Szorstką, tkaną tkaninę z wełny, pierwotnie przeznaczono dla klasy robotniczej i myśliwych pod koniec XVIII wieku. Zapewniała im ciepło w deszczowym, zimnym terenie.
Ale tweed rejestruje chwile w czasie, wkraczając i wychodząc z mody. Jednym z jego największych promotorów był książę Albert, który kupił zamek Balmoral w Aberdeenshire wraz z królową Wiktorią w 1853 roku. W tamtym czasie popularne były “tweedy z posiadłości” – tkaniny tkano specjalnie dla robotników i mieszkańców posiadłości w Highlands. Książę pomógł stworzyć wzór z nakrapianego granitu i szkarłatnego wrzosu. Pobudziło to szał na solidne tkaniny wśród fal w XIX-wiecznym Londynie. Mocne krawiectwo z Savile Row przekształciło domową tkaninę w dobrze skrojone kurtki i inne garnitury, pasujące do wyższych sfer. Wełna stała się symbolem statusu i luksusu.
Chanel Uniform – tweedowy garnitur dla kobiet
W latach dwudziestych i trzydziestych XIX wieku, tweed spopularyzowały takie postacie, jak Sir Walter Scott – najsłynniejszy szkocki pisarz swoich czasów czy baron Henry Brougham. Faworyzowali oni odważne tweedowe spodnie, jako modne akcesorium, a nie utylitarną konieczność. W XX wieku tweed stał się popularny na całym świecie. Jego bogate sploty i kratki widniały na spodniach profesjonalnych golfistów, marynarkach profesorów Ivy League i haute couture. Coco Chanel omdlała na punkcie tkaniny w latach dwudziestych XX wieku po tym, jak pożyczyła tweedową kurtkę swojego kochanka. Sfeminizowała odmiany szkockiego materiału (a później francuskiego) namiętnymi kolorami do projektów swoich garniturów i sukienek. Osiągnęła tym taki sukces, że inni projektanci zostali zmuszeni do kopiowania tego trendu. Ten styl stał się znany jako Chanel Uniform.
Tweed – klasyka, która nigdy nie wychodzi z mody
Czysta wełna zawsze była klasyką. Ale wraz z upływem czasu, dziś, urok tweedu polega na jego wszechstronności. Występuje w różnych gramaturach, splotach i kolorach, co umożliwia przyjęcie go przez wszelkiego rodzaju marki, ponieważ nie ma typowej iteracji. Zwykle nazwa tweedu pochodzi od wełny owczej, z której go wykonano lub od techniki użytej do jego budowy. Na przykład tweed Harrisa jest ściśle zdefiniowany. Tka się go ręcznie przez wyspiarzy w ich domach na Hebrydach Zewnętrznych. Do jego wykonania używa się czystej dziewiczej wełny barwionej, przędzonej wyłącznie na Hebrydach Zewnętrznych.
Trwała reputacja tkaniny świadczy o tym, co reprezentuje: ponadczasowy prestiż, styl życia. Jego popularność jest porównywalna z dżinsem, ale tweed, przekazuje dziedzictwo, z którymi żaden inny materiał nie może się równać. Nowo odkryta przystępność cenowa tweedu jeszcze bardziej wzmocniła jego trwałość – oferuje poczucie luksusu, które zastępuje podziały społeczno-ekonomiczne, stając się podstawą w wielu szafach, niezależnie od wieku, zamożności czy statusu.
