Cofnij:
Cudownie elegancka i imponująca garderoba Lydii Tár. Cukierkowe sukienki z lat 50. w “Nie martw się, kochanie”. Tilda Swinton w szkarłatnej sukni z krynoliny od Balenciagi w filmie krótkometrażowym Pedro Almodóvara “Ludzki głos”. Trzy migawki ze współczesnego kina. Moda zawsze kochała filmy. A kino zawsze kochało modę. Próba oddzielenia jednego od drugiego byłaby równie okrutna i sprzeczna z naturą. Audrey Hepburn w “Zabawna buzia” jest niczym bez Givenchy. Czy Givenchy byłby Givenchy bez Hepburn?
Istnieje radosna logika w tym, że dom taki jak Saint Laurent uruchamia własną produkcję filmową. Tom Ford udowodnił, że projektanci potrafią reżyserować filmy. Dyrektor kreatywny Saint Laurent, Anthony Vaccarello, idzie o krok dalej. Przekształcając szanowaną markę modową w wytwórnię filmową, z projektami kierowanymi przez jednych z największych twórców kina. W tym Paolo Sorrentino, Davida Cronenberga, Abla Ferrarę, Wong Kar-wai, Jima Jarmuscha i Gaspara Noé.
W tym artykule
Co byłoby gdyby… powrót do Brokeback Mountain
“Strange Way of Life”, queerowy western, w którym Ethan Hawke i Pedro Pascal walczą o wzajemną miłość, to dopiero drugi film wyreżyserowany przez Almodóvara w języku angielskim. Pierwszym był “Ludzki głos”. Ten film powstał na podstawie sztuki Jeana Cocteau z 1930 roku, która była swego rodzaju magnesem dla Almodóvara. Twórca wykorzystał ją jako inspirację do swojego przełomowego przeboju “Kobiety na skraju załamania nerwowego”.
Podobnie jak “Ludzki głos”, nowy film trwa tylko 30 minut. Obraz jest rozwinięty na podstawie sceny w sypialni, którą Almodóvar napisał i zarchiwizował dziesięć lat wcześniej. Jego spotkanie z Vaccarello nadało scenariuszowi nowego impetu, a filmowiec rozwinął go w pełnoprawną obróbkę. Opisał “Strange Way of Life” jako swoją odpowiedź na “Tajemnicę Brokeback Mountain”, nagrodzony Oscarem kowbojski romans z 2005 roku w reżyserii Anga Lee. Co byłoby, gdyby Jack Twist i Ennis Del Mar zostali razem? Teraz się dowiemy.
Moda spotyka się z filmem
Dla Vaccarello, który jest także projektantem kostiumów do “Strange Way of Life”, współpraca z Almodóvarem wydaje się naturalnym przedłużeniem roli, którą wyrzeźbił od czasu dołączenia do marki – mecenasa artystów. Jego seria SELF obejmuje ponury romans scenarzysty Breta Eastona Ellisa, z udziałem Hoppera Penna (syna Seana), wystawę fotografii performerki Vanessy Beecroft oraz oniryczną instalację filmową i ekranową w Szanghaju, wyreżyserowaną przez Wing Shya. Ze swoimi własnymi kolekcjami jest prawdopodobnie najbardziej filmowym projektantem. Kiedy myślę o zrobieniu kolekcji, zawsze myślę o tym facecie lub tej kobiecie w filmie – powiedział. To rodzaj fantazji, którą muszę mieć, aby rozpocząć kolekcję.
Pedro Almodóvar znał pracę Anthony’ego, odkąd zaczynał w Saint Laurent. Ale pierwszy raz spotkali się w Los Angeles, w hotelu Sunset Marquis. Vaccarello towarzyszył Philippe Contini i bardzo nieśmiało zaproponowali, że chcieliby z nim pracować – nie nad reklamą, ale nad dziełem, które wyprodukują. Anthony Vaccarello przyznał, że oglądał filmy Almodóvara prawdopodobnie od zawsze. Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy w Los Angeles, nie wiedziałem, czego się spodziewać. Ale wiedziałem, że miłość i pasja Pedra do portretowania kobiet może być między nami łącznikiem. Tak było – i tak naprawdę mamy ze sobą znacznie więcej wspólnego. Powiedział Contini o ich spotkaniu w hotelu Sunset Marquis.
Dialog między modą a filmem
Zawsze istniał dialog wzajemnego wpływu między kinem a modą. Yves miał już bardzo określone miejsce w kinie, dzięki Catherine Deneuve. Moda zawsze była bardzo ważna dla zdefiniowania postaci lub po prostu nadania tonu filmowi. Z drugiej strony, filmy Almodóvara, często osadzone w Madrycie, gdzie reżyser rozkwitał w elektryzujących latach po upadku hiszpańskiego faszyzmu, uchwyciły świat inny niż wszystkie. Mężczyźni byli kobietami, zakonnice zachodziły w ciążę, piękni matadorzy nagle zapadali w śpiączkę. I oczywiście wszyscy mieli obsesję na punkcie swoich matek. Świat tak żywy potrzebuje odpowiednich ubrań: absurdalnie jaskrawych kolorów i maksymalizmu.
W “Kobiety na skraju załamania nerwowego” oznaczało to pomidorowo-czerwoną sukienkę i kiczowate miniaturowe kolczyki Moka Pot. W “Prawie pożądania” flamingowo-różową koszulę w połączeniu z najdoskonalszym krawatem bolo znanym człowiekowi. A w “Złym wychowaniu” Gael García Bernal włóczył się po okolicy w dopasowanej sukni z cekinami. Ubrania wzmacniały narrację, ale były też wystarczająco mocne, by się w niej utrzymać.
Być może najbardziej ugruntowaną częścią fantastycznej pracy Almodóvara jest sposób, w jaki ubrania zapewniają rodzaj zbroi i ucieczki jego bohaterom, kiedy przytrafiają im się straszne historie. Są tam nawet wtedy, gdy zostawił cię partner, porwał szaleniec lub chowasz ciało męża w głębokiej zamrażarce. Lub jeśli po prostu się starzejesz. A do tego trzeba odpowiedniego projektu i projektanta.
